van jeugdzorg tot kinderhandel

David Owen, een medicus introduceerde het volgende

                                              'het hubris-syndroom',

een bipolaire persoonlijkheidsstoornis van mensen ,

die denken dat zij buitengewone gaven hebben .

om buitengewoon moeilijke opdrachten,

op een buitengewone wijze te realiseren.

De symptomen van het syndroom zijn onder andere dat mensen zich volledig met de organisatie waar ze werken te identificeren.

‘L’état c’est moi’, ‘de staat, dat ben ik’, zei de Zonnekoning.

Ze hebben meestal ook een soort messiaanse boodschap en een overdreven geloof in zichzelf.

Tijdens hun werk raken ze vaak in een steeds groter isolement en verliezen het contact met de werkelijkheid

Ze aanvaarden dat isolement omdat ze denken dat anderen hen toch niet begrijpen.

Geestesziekte

Ieder mens heeft trekjes van iedere geestesziekte. Iedereen is wel eens euforisch of depressief, of vereenzelvigt zich weleens teveel met waar hij mee bezig is en iedereen denkt wel eens dat anderen hem niet begrijpen.
Het wordt pas een ziekte als je veel van die kenmerken tegelijk hebt en het zelf niet beseft.
en dat is in veelvoud aanwezig bij jeugdzorg blijkt uit onderzoek

Totale verblinding

Het is niet de ronkende zelfgenoegzaamheid die ons het meest stoort. Meer jeugdzorg mensen lijden daar aan.
Maar het verdringen van iedere twijfel over de juistheid van hun handelen en de totale verblinding voor mogelijk negatieve gevolgen.

Jeugdzorg en de ‘negatieve Animus’ – Sven Snijer

Mannelijke en vrouwelijke waarden

Als we de verhouding tussen het bewuste en het onbewuste toepassen op Jeugdzorg als organisatie, en die organisatie vervolgens plaatsen in het maatschappelijke geheel, leidt dat tot verrassende conclusies.

Het uitgangspunt voor de analyse van Jeugdzorg, is de vraag hoe het komt dat zo weinig mensen deze instantie associëren met ‘zorg’ en dat zo velen haar in verband brengen met dwang en machtsmisbruik. Jeugd –Zorg het woord zegt het al, zou moeten staan voor (vooral vrouwelijke) kwaliteiten van helpen, ondersteunen, verzorgen en liefdevol begrijpen.
De aanvullende mannelijke kwaliteiten zouden gelegen moeten zijn in beschermen, onderwijzen en helpen om doelen te realiseren.

Wat we sinds jaar en dag zien, is dat vooral de mannelijke component bij BJZ erg zichtbaar is (overmatig veel dwangmiddelen en te behalen doelstellingen) terwijl het werk vaak door vrouwen wordt uitgevoerd.
In een maatschappij die is ingericht naar vooral mannelijke waarden van geld, macht en succes (voortdurende schaalvergroting) moet Jeugdzorg doelen bereiken.
Niet het helpen van mensen staat centraal, maar het ‘wegwerken van wachtlijsten’.

Tegelijkertijd zijn die wachtlijsten ook weer noodzakelijk voor de groei van Jeugdzorg.

Zoals elk gezond bedrijf, willen ze uitbreiden!
Met wachtlijsten kan er meer geld worden losgepeuterd in Den Haag en dat geld wordt dan weer geïnvesteerd.
Niet in het helpen van gezinnen die dat echt nodig hebben, maar in publiekscampagnes waarin burgers worden opgeroepen nog meer zorgmeldingen te doen.

De hulpverleningsindustrie

Er moeten zoveel mogelijk ondertoezichtstellingen worden uitgevaardigd, want daar zit het geld.

Zorgvuldig onderzoek naar de juistheid van al die zorgmeldingen heeft uiteraard niet zo’n prioriteit.
Een ‘vals alarm’ levert niets op.
Door de definitie van wat er onder kindermishandeling moet worden verstaan een stukje op te rekken, is de melding al gauw ‘goedgekeurd’.
En met een beetje gegoochel voor de kinderrechter (het aandragen van oude gegevens en die een ‘tweede leven’ schenken) kan er een OTS uitgesleept worden, die vaak zonder veel moeite met één of twee jaar verlengd kan worden, simpelweg door de verklaring van de gezinsvoogd dat de cliënt ‘erg tegen werkt’.
Menig verzoek tot hoger beroep is op deze manier door de rechtbank afgewezen.

Hulpverlening in Nederland is een industrie geworden.

Het wordt overheerst door mannelijke waarden van extreme nadruk op preventie, veel dwang en weinig begrip voor – of inzicht in – de gezinssituatie.
Bovendien wordt één belangrijke positieve mannelijke eigenschap (Waarheid / Rede) niet gebruikt, door teveel eigenbelang (ego) van de hulpverlenende organisaties.
[Er wordt bovendien een vreemdsoortige concurrentie tussen hen uitgelokt, door ze van overheidswege te belonen voor elk probleemgeval dat ze in de kaartenbak hebben, i.p.v. ze te belonen voor elk gezin dat door de juiste hulp weer op eigen benen komt te staan.]

Met andere woorden, er is geen discussie over mogelijk. Je kunt als ouders op je kop gaan staan om de feiten aan de BJZ medewerkster duidelijk te maken, maar haar innerlijke overtuiging overheerst alles
vandaar het hubris syndroom

Diskwalificeren van ouders

Hierbij zullen veel AMK / Jeugdzorg-ervaringsdeskundigen onmiddellijk de associatie maken met de talloze oordelen die onderzoekers en voogden uitspreken over de persoonlijkheid van ouders, zonder dat daar enige vorm van psychologisch of psychiatrisch onderzoek aan vooraf is gegaan.

(‘vermoedelijk’ heeft de moeder een persoonlijkheidsstoornis) Deze niet onderbouwde kwalificaties worden zonder enig gewetensbezwaar in rapporten opgenomen en rechters ingewreven. Als ouders hier verontwaardigd op reageren, ‘bevestigt’ dit het feitelijke ongelijk
van de stellingname van de voogdijwerker immers als ze daarop aangesproken wordt,bevestigd zij deze onjuiste stelling door te zeggen dat ze bij haar verhaal bljft.

Ouders moeten weten dat ZONDER tussenkomst van een rechter het AMK, noch de raad, zaken kunnen afdwingen.
Geen hulp, geen kinderen uit huis, geen opvang elders. Dat recht hebben deze instanties niet! Toch geven sommige ouders hier aan gehoor. Wij moeten leren om niet zo gehoorzaam te zijn. We hebben het recht om te weigeren.

en door ook nog lak te hebben aan :
de wet uitvoeringsbesluit jeugdzorg
geen enkel indicatiebesluit is ondertekent door ouders wat wel
moet
geen enkel hvp is ondertekent door ouders en is overlegd met
ouders
is het een beroepsgroep die in feite niks anders doet dan kindermishandeling ,kinderhandel en misdaden tegen de mensheid verrichten

en er alleen gericht op ,om ouders overal de schuld van te geven om zo hun eigen onvermogen te maskeren.